We zitten ondertussen in St. Lucia, vlak onder Swaziland, maar hebben al het een en ander meegemaakt!
Onze reis begon met de vlucht van Amsterdam naar Frankfurt om vanaf daar door te vliegen naar Johannesbrug.
De vlucht van Frankfurt naar Johannesburg was zo voorbij. Zeker voor Emma aangezien die na de eerste ‘ping’ al naar dromenland vertrok. Altijd als we bijna landen hoor ik; ‘zijn we er al?’. Hoezo al?! Ik heb net 10 uur lang stilgezeten, 4 films gekeken, 12 keer heen en weer gelopen, 4 hartverzakkingen gehad door de hevige turbulentie en we zitten in een vliegtuig dat al 10 uur lang 980 km/h vliegt. Maar inderdaad.. we zijn er al.
We lieten gelukkig de regen achter ons
Van een Kia Picanto naar een Renault Sandero
Eenmaal in Johannesburg ging het gelukkig allemaal snel. De tas hadden we binnen 10 minuten en binnen 45 minuten zaten we in de huurauto. Een Renault Sandero Veel groter dan de Kia Picanto die we eigenlijk gehuurd hadden, dus de reis begon goed.
Deze keer zat de richtingaanwijzer gelukkig gewoon waar die hoort en niet net zoals in Nieuw-Zeeland aan de andere kant van het stuur. Daar heb ik 2 maanden lang mijn ruitenwisser aangezet als ik rechtsaf ging.
Na een kleine check van de auto vertrokken we richting Graskop om de Panoramaroute te rijden. Na 15 minuten stonden we op de vluchtstrook van de snelweg van Johannesburg aangezien ze bij het verhuurbedrijf vergeten waren de motorkap dicht te doen. Toch wel spannend als je na 14 uur reizen, rijdend aan de linkerkant van de weg, in een stad waarvan iedereen zegt; ‘nooit uitstappen!’, moet stoppen op de vluchtstrook om je motorkap dicht te doen.
Dat was gelukkig ook het enige probleem want we kwamen na 4 uur rijden aan in Graskop. Overigens raad ik mensen niet aan hetzelfde te doen, want het is een flinke reis. Hetzelfde als je van New York naar Amsterdam vliegt om vanaf daar nog even door te tuffen naar Parijs. Om 18:30 uur ging bij ons beide dan ook het licht uit om de volgende dag pas om 7:30 uur wakker te worden.
Onze waggie
De welbekende Panorama Route
Het ontbijt stond al klaar en we konden direct vertrekken naar de welbekende Panorama Route.
Onderweg naar Graskop hadden we al het een en ander van de natuur gezien, maar wát een bizar mooie route is dit! De uitzichten onderweg zijn zo ontzettend mooi. Ze noemen het niet voor niets de Panorama Route, maar zo mooi had ik niet verwacht. Het is goed dat de iPhone een panorama functie heeft.
We besloten om ’s ochtend in een keer naar het einde van de panorama route te rijden om vanaf daar rustig via alle uitkijkpunten terug te rijden naar Graskop. Ook omdat het in de ochtend vaak mistig is en het langzaam opklaart.
Helaas kwamen we er daar ook achter dat de zonnebrand nog in de backpack zat. En die stond nog in het hotel. Zonnebrand in Zuid-Afrika… highly overrated 🙂 En dus zijn Kapitein Kreeft en Generaal Garnaal back in town!
Three Rondavels
De eerste stop was Three Rondavels. Een gebied met schitterende uitzichten. Een beetje zoals de Horse Shoe Bend in Amerika. Schitterende foto’s gemaakt en vooral lang de tijd genomen. Dat is echt het voordeel van een eigen auto. Je hoeft geen bus in, er staan geen taxi’s of bussen te wachten.
Je kan alles zelf bepalen en zo lang van de natuur genieten als je wilt. Je bent er tenslotte maar een keer. Misschien dat Zuid-Afrika wel een land is waar we vaker terug zullen gaan. Wie weet!
We zijn ook nog getuigen geweest van een soort monnik in burgerkleren. De beste man liet na het maken van een foto zijn camera in het ravijn vallen! Hij bleef zo bizar rustig dat het óf een monnik is, of hij was dusdanig in schok dat ‘ie niet besefte wat er gebeurde. Ik had er toch iets anders bij gestaan gok ik.
Wát een uitzicht!
Blyde Canyon
Na de Three Rondaveels zijn we naar Lowfields Viewpoint gereden. Iets minder bekend en dus ook geen toeristen, maar minstens net zo mooi. Na Lowfields zijn we door gereden naar Blyde River Canyon waar je een mooi uitzicht hebt op – je verwacht het niet – een canyon!
Als laatste bezochten we God’s Window. Hét uitzichtpunt van deze route. Helaas was het zo bewolkt dat we nog geen 2 meter konden zien. God had zijn gordijnen nog dicht.
De Panorama Route kun je in één dag doen, maar in tegenstelling tot al onze andere reizen besloten we het deze reis wat rustiger aan te doen en dus hadden we nog een dag extra in deze regio en dat is absoluut geen straf.
Lowfields Viewpoint
Blyde River Canyon
Pech onderweg
De eigenaresse van het hotel vertelde ons over een boottocht die erg indrukwekkend moest zijn. In plaats van het uitzicht vanaf de top van de bergen heb je vanaf het water, in de canyon, een uitzicht van beneden op de bergen. Daarnaast was het vertrekpunt maar anderhalf uur rijden. Afstanden die hier gelijk zijn als 10 minuten in Nederland.
Wij vertrokken dus vol goede moed richting de boot. Na 1,5 uur rijden waren we nog niet eens in de buurt van de boot. De kleinkinderen van de eigenaresse noemde haar ook Mikey Mikey (als in Schumacher) en ik begrijp waarom. Zij moet echt als een bezetenen rijden om deze afstand in 1,5 uur te rijden.
Misschien lag het ook aan het feit dat we aangehouden werden. Emma reed haar eerste échte afstand in Zuid-Afrika en werd meteen aangehouden omdat we zogenaamd te hard reden. Een van de bekende oplichtingspraktijken van de goudeerlijke politie hier. En net als in Azië of Zuid-Amerika is het gewoon een ontkennen (ook al deden we niks verkeerd) en zeker niet betalen;
– Politie: You drove 71, while 60 is allowed here
– Wij: No we didn’t
– Politie: Yes you did
– Wij: No sir, we dit not
– Politie: Yes you dit
– Wij: Oke, and how did you measure our speed? (ze stonden naast hun auto te hangen)
– Politie: Oke, please go ahead miss
Ze proberen het gewoon. En hoewel ik in de meeste gevallen denk; ‘ze hebben gelijk, ik zou hetzelfde doen’, vind ik dat in het geval van de politie niet. Bij de politie, waar ook ter wereld, zou je je veilig moeten voelen. Dat concept kan in Zuid-Afrika dus de prullenbak in. Er hangen hier zelfs verkiezingsposters met ‘let’s make the police honest again’. Dan weet je wel genoeg.
Daarnaast hadden we deze dag ook onze eerste, en hopelijk laatste, lekke band te pakken. Mijn gedachten gingen gelijk terug naar Vietnam waar ik met mijn brommer de ene na de andere lekke band reed. Enigszins teleurgesteld keerde we zonder boottocht, maar met reservewiel, terug naar Graskop.
Gelukkig hadden we nog wel tijd om de Graskop Gorge Lift te bezoeken. Een lift die je van een steile klif naar beneden laat om daar door de bossen te wandelen. Tevens de plek waar Emma haar eerste brownie ooit heeft weggegooid omdat ‘ie niet te eten was. En als Emma een brownie weggooit dan is er écht iets mis met je kookkunsten. Volgens mij was dit de laatste plastic brownie uit de vitrine, want het ding was inderdaad echt niet te hachelen.
Die middag besloten we nóg een keer naar God’s Window te rijden, maar helaas. God was duidelijk not in our favour, want ook vandaag zagen we niks. Je moet hier enigszins geluk hebben met het uitzicht aangezien je nagenoeg in de wolken zit en dus alleen met heel helder weer goed uitzicht hebt.
Op naar Krugerpark
Na 2,5 dag in Graskop vertrokken we richting Hazyview om vanaf daar Kruger te bezoeken. Hazyview ligt op slechts een uurtje rijden dus we konden die dag nog gelijk het Krugerpark in met onze eigen auto.
We besloten eerst nog een keer naar God’s Window te rijden aangezien het slechts 5 minuten van ons hotel lag en er bijna geen wolken waren. En zo zie je maar dat de aanhouden wint. Het uitzicht was een stuk beter dan de 2x daarvoor!
Eindelijk zicht bij God’s Window
Zelf rijden in Kruger!
Na 1,5 uur reden we via de Numbi Gate het Krugerpark in. Ik moet eerlijk bekennen dat dit nooit op mijn bucket-list stond. Geen idee waarom, maar het trok me nooit zo erg.
Na deze dag raad ik iedereen aan om dit op je bucket-list te zetten. Dit is zo ontzettend gaaf om te doen! Met je eigen auto rijden door een park, dwars door de oogstrelende natuur waar je bijna niemand tegen komt en ook nog eens wilde dieren ziet is echt heel bizar.
We reden door het landschap van Lion King, over zandweggetjes en spotten vanuit onze auto kuddes olifanten, giraffen, gnoe’s, nijlpaarden, neushoorns, wildebeesten, impala’s, gieren, adelaars, Europese roller (google als je wilt weten hoe deze gekleurde vogels eruit zien) en honderden zebra’s en springbokken.
En het mooiste is dat áls je iemand tegen komt, diegene in het gras geparkeerd staat met een verrekijker. Zodra je naast diegene parkeert veranderd iedereen in een klein kind die z’n favoriete speelgoed mag uitkiezen in Bart Smith: ‘Kijk! Kijk dan! Moet je zien! Een neushoorn achter die bosjes! Gaaf he!’. Iedereen is helemaal door het dolle heen en dat enthousiasme is aanstekelijk. Je rijdt 10km/h door een park van 60 kilometer breed en 350 kilometer lang op zoek naar de Big 5.
Zonder de leeuw en luipaard gespot te hebben, maar meer dan gelukkig, keerde we terug naar ons hotel.
The Mighty Jungle
De volgende dag moesten we vroeg op want nu zouden we met gids het park in gaan. Gewapend met verrekijker, camera, genoeg drinken en lange mouwen vertrokken we in de safari jeep richting Kruger. Ik snap nu waarom iedereen hier lange broeken en mouwen draagt. Niet vanwege de muggen (denk ik), maar vanwege de extreme hitte. Het is hier echt bloedverziekend heet, zoals ze da zo mooi noemen, en in je t-shirt verbrand je levend hier.
Om 5:30 uur zaten we met nog twee andere in de Jeep om dan nu echt de Big 5 te spotten. De dag begon een beetje ‘tam’. We reden over de geasfalteerde wegen en zagen ‘slechts’ olifanten, zebra’s en antilopen. Bijzonder hoe snel je went aan dat soort dingen.
The King of the Jungle
Gelukkig werd het na twee uur tijd om de hoofdwegen te verlaten en de onbekende weggetjes te verkennen. Het was meteen raak aangezien we gelijk 4 leeuwen zagen. De King of the Jungle. Wel de meest luie King want leeuwen doen echt helemaal niks. Op slapen en veel geeuwen na. Toch is het wel heel bijzonder om deze prachtige beesten in het echt te zien.
Verder hebben we nog meer buffalo’s, olifanten, giraffen, gnoe’s, nijlpaarden, neushoorns en honderden zebra’s. Als er één plek ter wereld is waar je veilig kunt oversteken is het wel in Krugerpark want er staan en liggen overal zebra’s.
Ohja, we hebben ook nog een hyena gezien!
The big 4?
The Big 5 bestaat uit de olifant, de buffalo, de neushoorn, de leeuw en het luipaard. Alleen de laatste ontbrak nog, maar die zijn ook heel moeilijk te spotten in het wild. We hadden ons er bij neergelegd dat we het luipaard zouden missen. Geen ramp, want Krugerpark was echt geweldig.
Toch zat het onze gids nog niet lekker. We besloten onze lunch op te offeren om verder door te rijden in de hoop het luipaard te zien. Dat is wel het voordeel van een gids. Ze weten niet wáár de dieren zitten, die zijn immers wild en lopen niet in hokjes, maar de gidsen hebben wel allemaal contact met elkaar.
Toen we een andere jeep tegenkwamen en de gidsen enthousiast met elkaar begonnen te praten en we vervolgens heel snel over zandweggetjes naar een bepaalde plek scheurde dacht ik: ‘zal het dan toch?’.
Lucky us
En inderdaad! Verstopt in een boom lag daar inderdaad een luipaard te chillen. Emma spotte hem zelfs eerder dan de gids. Maar goed, zolang het een tijgerprintje heeft spot Emma zelfs een mug op een kilometer afstand. Zeker als die in de aanbieding is.
In twee dagen tijd hebben we in het wild de Big 5 gespot. Raar, want in een dierentuin kun je ze ook zien, maar in het wild is het zo bijzonder om deze dieren te zien. Het landschap is zo mooi, zo wijds met bizarre uitzichten en dan ook nog eens deze wilde dieren. Echt een top dag!
De King of the Jungle
Je moet goed kijken, maar er zit en luipaard in de boom
Naar de kust
We vervolgden onze weg naar St. Lucia om Hluhluwe te bezoeken. Een flinke rit van zo’ n 8 uur langs Swaziland. Of, zoals Emma het noemt; ‘Schwanziland’. Een land waar vooral Duitse vrouwen graag naar toe willen.
