We zijn al weer een tijdje onderweg in Guatemala, dus het is hoog tijd om onze ervaringen te delen.
De vlucht van Amsterdam naar Panama Stad ging zonder al te veel problemen. We zitten meestal achterin het vliegtuig waar je wat meer ruimte hebt om te lopen. Ik raakte daar aan de praat met een Nicaraguaan die het helemaal fantastisch vond dat we eerder dit jaar in zijn land waren geweest.
Raoul de Norenfluisteraar
Raoul was ondertussen ook uit z’n schoonheidsslaapje ontwaakt en wilde zich graag bij het gesprek voegen. Helaas voor hem had een iets te dronken Noorse vrouw iets heel anders in gedachten en 5 minuten later stond Raoul heel awkward te knuffelen met dronken Noor van rond de 50. Raoul is in het weekend stiekem een Dronken Norenfluisteraar.
Verder kwam er 10 minuten voor de landing een man uit de WC die zijn stoel niet meer kon vinden. Op dat moment zaten we al zo’n 10 uur in het vliegtuig. Ik weet niet waar die man die 10 uur gezeten heeft (en hijzelf ook niet), maar hoe kun je in vredesnaam je stoel kwijt raken in een vliegtuig? Het is niet dat je veel kanten op kan. Uiteindelijk is de man maar ergens gaan zitten, maar bijzonder vond ik het wel.
Una paloma blanca in Antigua
Gelukkig kwamen we heel aan in Guatemala en waren we in mum van tijd door de douane en nog sneller in ons hotel in Antigua. Antigua is een stadje uit 1542 en de stenen die er toen lagen, liggen er nu nog steeds. Asfalt kende ze in die tijd nog niet en ik weet nu waarom klinkers ‘klinkers’ heten want het klonk alsof ieder moment het hele onderstel onder de auto vandaan viel.
De eerste dag besloten we rustig aan te doen en dus hebben we in één dag ongeveer alle bezienswaardigheden in Antigua gezien inclusief het viewpoint. Tot dusver ons plan om rustig aan te doen.
Het was wel een leerzame dag aangezien er op mijn foto van de Catedral de Santiago, een van de mooiste kerken hier (zie foto), een duif stond. Het Spaanse woord voor duif is ‘paloma’. Zo kom ik er na 32 jaar achter dat het nummer ‘Una paloma blanca’ van George Baker over een witte duif gaat en niet over een of ander tropisch oord. Op zich wel logisch want de zin ‘I’m just a bird in the sky’ past ook beter bij een witte duif dan een tropisch oord. Zo leer je nog eens wat in Guatemala.
Overigens valt dat in het niet bij Raoul, die na twee dagen nog steeds tegen iedereen ‘grazi‘ zegt in plaats van ‘gracias‘. Raoul, onze taalgrazi.
De beroemde duif
Antigua
Het viewpoint
Op zoek naar Riki
Wat ons opviel is dat er ’s avonds niet veel gaande is in Antigua. Alles sluit hier rond 21:00 uur, dus echt gezellig een biertje doen is er niet bij. We vroegen daarom bij ons hotel naar een leuk restaurant of bar om iets te drinken. Helaas bleek de nachtwaker niet veel verder te komen dan ‘Lonely Planet Yes’, wijzend naar een boekenplank.
Onder het mom ‘no disparar siempre está mal’ (niet geschoten is altijd mis, volgens Google) besloten we een poging te wagen en volgens de Lonely Planet was Riki’s Bar the place to be! Gewapend met maps.me zijn we 3x door de straat gelopen waar Riki’s Bar zou moeten zitten. Riki was echter nergens te vinden en dus keerde we enigszins teleurgesteld terug naar het hotel waar we er achter kwamen dat de Lonely Planet uit 2001 kwam. #antiekja.
Twee hobbits in Hobbitenango
De tweede dag in Antigua besloten we naar Hobbitenango wat letterlijk ‘een plek waar de Hobbits leven’ leven. Helaas bleken er geen echte Hobbits te leven hoewel ik aardig in de buurt kom met m’n 1.68 en harige benen. De 4×4 naar Hobbitenango bleek geheel in stijl te zijn ingericht. Voor hobbits dus. En hobbits blijken volgens Wikipedia 1.25 meter groot te zijn. Met mijn 1.68 ben ik dus een soort reuzenhobbit. Wederom niet echt een comfortabele rit, maar het was het waard, want Hobbitenango is een bijzondere plek met een prachtig uitzicht.
Home sweet home
Op naar Atitlan
Na Antigua verkent te hebben besloten we verder te reizen naar Lake Atitlan. De vulkanen Acatenango en Pacaya bewaren we voor volgende week aangezien we eerst wat willen acclimatiseren voordat we gelijk 2 vulkanen gaan beklimmen.
De rit van Antigua naar Atitlan was ontzettend mooi. Dwars door de bergen met uitzicht op vulkanen en indrukwekkend landschap. Toch blijft het me elke keer weer verbazen hoe ze hier rijden. Ze zien autorijden hier meer als een contactsport dan een transportmiddel. Met 120 km/h door de stad en door haarspeldbochten scheuren terwijl de chauffeur druk aan het bellen is, is vragen om problemen. Misschien zijn ‘wij’ wel mietjes geworden met al onze regels of misschien hebben ze er hier gewoon schijt aan. Of Guatemaling.
Gelukkig kwamen we veilig aan in Panajachel bij Lake Atitlan. We hadden het plan om direct door te gaan naar Chichicastenango om daar naar de bekende markt te gaan. 30 minuten later vaarde we in een privébootje over het meer naar Santa Catarina. Plans change 🙂
Uitzicht over het mooiste meer ter wereld
Lake Atitlan staat bekend als een van de mooiste meren ter wereld en dat hebben we gemerkt in Santa Catarina. Een lokaal dorpje met weinig toerisme en veel Maya bevolking. Het mooiste was echter het uitzicht op het meer en de vulkanen er omheen. Daarvoor moesten we wel 394 treden stijl omhoog op het heetste moment van de dag en dat viel best een beetje tegen. De enige sport die Raoul nog doet is Ziggo Sport en ik heb voetbal jaren geleden al ingeruild voor bamibal. Gelukkig was het uitzicht het meer dan waard.
Op de terugweg bleek onze capitan nog een muziekinstallatie in z’n boot te hebben die zo hard kon dat heel Atitlan het kon horen. Daar draaide hij op standje gehoorbeschadiging de lokale popmuziek wat leek op een soort Caribische Efteling muziek van de dwergenafdeling. Mensen hoorden ons vanaf de kant al 20 minuten van tevoren aankomen als een soort Peppi en Kokki in een hele slechte lachfilm.
Ik voelde me net zo’n dwerg uit de Droomvlucht. Oordeel zelf 🙂
Uitzicht van Santa Catarina
Nog eentje dan
De laatste
Gezellig aan straat eten
Aangezien we in Antigua niet echt buiten konden zitten wilde we dat in Panajachel wel graag. Na lang zoeken vonden we eindelijk een tentje waar we buiten konden eten. Op de stoep en onder het keukenraam, maar we zaten buiten! Ik vind het altijd leuk om het ‘dagelijkse leven’ te zien en een beetje mensen te kijken.
Dat is aardig gelukt. Tijdens ons korte avondmaal werden we vergezeld door bedelende vuurbal-slingerende hippies, een Mike de Boer look-a-like, een dronken filosoferende toerist, een roedel zwerfhonden en een doorgesnoven moeder die haar twee jarige dochter gebruikte om te bedelen. Echt heel gezellig in Panajachel!
Gelukkig vertrekken we morgen naar San Pedro aan de andere kant van het meer, maar dat horen jullie later!
